بسم الله الرحمن الرحیم
مفضل گوید: ما جلوی در خانه‌ی امام صادق (علیه السلام) آمدیم و می‌خواستیم اجازه تشرف خدمتش گیریم، شنیدم حضرت سخنی می‌گوید که عربی نیست و خیال کردیم به زبان سریانی است، سپس آن حضرت گریه کرد و ما هم از گریه او به گریه در آمدیم آنگاه غلامش بیرون آمد و بما اجازه داد، ما خدمتش رسیدیم،
من عرضکردم: خدا خیرت دهد ما آمدیم که از شما اجازه ورود گیریم، شنیدیم به زبانی که عربی نیست و به خیال ما سریانی بود، سخن میگفتید، سپس شما گریه کردید و ما هم از گریه شما بگریه در آمدیم.
فرمود: آری بیاد الیاس پیغمبر افتادم که از عباد پیغمبران بنی اسرائیل بود و دعائی که او در سجده می خواند، می خواندم، سپس آن دعا را بلغت سریانی پشت سر هم میخواند که بخدا من هیچ کشیش و جاثلیقی را شیوا لهجهتر از او ندیده بودم و بعد آن را برای ما بعربی ترجمه کرد و فرمود: او در سجودش میگفت:
خدایا ترا بینم که مرا عذاب کنی، با آنکه روزهای آتشبار بخاطر تو تشنگی کشیدم؟!؟
ترا بینم که مرا عذاب کنی، در صورتی که رخسارم را برای تو روی خاک مالیدم؟!!
ترا بینم که مرا عذاب کنی، با آنکه از گناهان بخاطر تو دوری گزیدم؟!! ترا بینم که مرا عذاب کنی، با آنکه برای تو شب زنده داری کردم؟!! پس خدا باو وحی کرد: سرت را بردار که ترا عذاب نمیکنم الیاس گفت: اگر فرمودی عذابت نمیکنم و سپس عذابم کردی چه میشود! مگر نه اینست که من بنده تو و تو پروردگار منی؟ باز خدا باو وحی کرد سرت را بردار که من ترا عذاب نمیکنم و چون وعدهای دادم بآن وفا میکنم
عَنْ مُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ قَالَ: أَتَیْنَا بَابَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) وَ نَحْنُ نُرِیدُ الْإِذْنَ عَلَیْهِ
فَسَمِعْنَاهُ یَتَکَلَّمُ بِکَلَامٍ لَیْسَ بِالْعَرَبِیَّةِ فَتَوَهَّمْنَا أَنَّهُ بِالسُّرْیَانِیَّةِ ثُمَّ بَکَی فَبَکَیْنَا لِبُکَائِهِ
ثُمَّ خَرَجَ إِلَیْنَا الْغُلَامُ فَأَذِنَ لَنَا فَدَخَلْنَا عَلَیْهِ فَقُلْتُ أَصْلَحَکَ اللَّهُ
أَتَیْنَاکَ نُرِیدُ الْإِذْنَ عَلَیْکَ فَسَمِعْنَاکَ تَتَکَلَّمُ بِکَلَامٍ لَیْسَ بِالْعَرَبِیَّةِ فَتَوَهَّمْنَا أَنَّهُ بِالسُّرْیَانِیَّةِ
ثُمَّ بَکَیْتَ فَبَکَیْنَا لِبُکَاءِکَ
قَالَ نَعَمْ ذَکَرْتُ إِلْیَاسَ النَّبِیَّ وَ کَانَ مِنْ عُبَّادِ أَنْبِیَاءِ بَنِی إِسْرَائِیلَ
فَقُلْتُ کَمَا کَانَ یَقُولُ فِی سُجُودِهِ
ثُمَّ انْدَفَعَ فِیهِ بِالسُّرْیَانِیَّةِ فَلَا وَ اللَّهِ مَا رَأَیْنَا قَسّاً وَ لَا جَاثَلِیقاً أَفْصَحَ لَهْجَةً مِنْهُ بِهِ
ثُمَّ فَسَّرَهُ لَنَا بِالْعَرَبِیَّةِ فَقَالَ کَانَ یَقُولُ فِی سُجُودِهِ
أَ تُرَاکَ مُعَذِّبِی وَ قَدْ أَظْمَأْتُ لَکَ هَوَاجِرِی
أَ تُرَاکَ مُعَذِّبِی وَ قَدْ عَفَّرْتُ لَکَ فِی التُّرَابِ وَجْهِی
أَ تُرَاکَ مُعَذِّبِی وَ قَدِ اجْتَنَبْتُ لَکَ الْمَعَاصِیَ
أ تُرَاکَ مُعَذِّبِی وَ قَدْ أَسْهَرْتُ لَکَ لَیْلِی
قَالَ فَأَوْحَی اللَّهُ إِلَیْهِ أَنِ ارْفَعْ رَأْسَکَ فَإِنِّی غَیْرُ مُعَذِّبِکَ
قَالَ فَقَالَ إِنْ قُلْتَ لَا أُعَذِّبُکَ ثُمَّ عَذَّبْتَنِی مَا ذَا
أَ لَسْتُ عَبْدَکَ وَ أَنْتَ رَبِّی قَالَ فَأَوْحَی اللَّهُ إِلَیْهِ أَنِ ارْفَعْ رَأْسَکَ فَإِنِّی غَیْرُ مُعَذِّبِکَ
إِنِّی إِذَا وَعَدْتُ وَعْداً وَفَیْتُ بِهِ.
کتاب اصول کافی (چاپ إسلامیة)، جلد 1، صفحه: 228
بنده حقیر
