منبرستان

امّا دسته دوم: آنان دوست دارند که مال را از پاک ترین و بهترین راه های حلال جمع کنند، با آن صله رحم می کنند و به برادران ایمانی شان احسان و نیکی می کنند و با فقرا و بیچارگان مواسات می ورزند. از نظر آنان سنگ سخت را با دندان جویدن آسان تر است از اینکه درهمی حرام به دست آورند یا حقوق واجب آن را نپردازند و در مسیر حق و درست مصرف نکنند و تا هنگام مرگ، نگهبان مال باشند. پس اینان کسانی اند که اگر خداوند درباره آنان سختگیری کند عذاب می شوند و اگر از ایشان درگذرد سالم می مانند.

امّا دسته سوم کسانی اند که جمع مال را از راه حرام یا حلال دوست دارند و از انفاق مال در موارد واجب دریغ می ورزند (هم مصرف مال و هم درآمدشان هر دو خراب است). اینان اگر انفاق کنند اسراف است و اگر انفاق نکنند به سبب بخل و احتکار است. آنان کسانی اند که دنیا زمام و مهار قلبشان را در دست گرفته است تا به سبب گناهانشان وارد جهنّم کند.[1]

نکات منبرستانی:

1.انسان باید برای اخرت خود در دنیا توشه جمع کند.

2.تنها چیزی در ان دنیا به ما فایده میرساند اعمال نیک ما است.

3.در کسب درامدمان توجه داشته باشیم که مبادا کسب درامدمان حرام باشد.

متن عربی حدیث

یکونُ امَّتی فی الدُّنیا عَلی ثَلاثَةِ اطباقٍ. امَّا الطَّبَقُ الأوَّلُ فَلا یحِبّونَ جَمعَ المالِ وَادّخارِهِ وَلا یسعَونَ فی اقتِنائِهِ وَاحتِکارِهِ وَانَّما رِضاهُم مِن الدُّنیا سَدُّ جَوعَةٍ وَسَترُ عَورَةٍ وَغِناهُم فیها ما بَلَغَ بِهِمُ الآخِرَةَ فَاولئِک الآمِنونَ الَّذینَ لا خَوفٌ عَلَیهِم وَ لا هُم یحزَنونَ. وَامّا الطَّبَقُ الثّانی: فَإنَّهُم یحِبّونَ جَمعَ المالِ مِن اطیبِ وُجوهِهِ، وَ احسَنِ سَبیلِهِ یصِلونَ بِهِ ارحامَهُم وَیبِرُّونَ بِهِ اخوانَهُم وَ یواسونَ بِهِ فُقَراءَهُم وَلَعَضُّ احَدِهِم عَلَی الرَّضیفِ ایسَرُ عَلَیهِ مِن أن یکتَسِبَ دِرهَماً مِن غَیرِ حِلّهِ او یمنَعَهُ مِن حَقّهِ ان یکونَ لَهُ خازِناً الی حینِ مَوتِهِ فَاولئِک الَّذینَ ان نُوقِشوا عُذّبُوا وَ ان عُفِی عَنهُم سَلِمُوا. وَ امّا الطَّبَقُ الثّالِثُ: فَإنَّهُم یحِبُّونَ جَمعَ المالِ مِمّا حَلَّ وَ حَرُمَ وَ مَنعَهُ مِمَّا افْتَرَضَ وَ وَجَبَ ان أنفَقُوهُ انفَقُوهُ اسرافاً وَ بِداراً وَ ان امسَکوهُ امسَکوهُ بُخلًا وَاحْتِکاراً اولئِک الَّذینَ مَلَکتِ الدُّنیا زِمامَ قُلوبِهِم حَتّی اورَدَتهُمُ النّارَ بِذُنوبِهِم.

پی نوشت

[1] بحارالانوار، ج 77، ص 184