خطبه متقین «2» (شب پرهیزکاران)
2 شب پرهیزکاران
به نام خدا
پرهیزکاران در شب بر پا ایستاده مشغول نمازند،
قرآن را جزء جزء و با تفکّر و اندیشه مى خوانند،
با قرآن جان خود را محزون و داروى درد خود را مى یابند.
وقتى به آیه اى برسند که تشویقى در آن است، با شوق و طمع بهشت به آن روى آورند،
و با جان پر شوق در آن خیره شوند،
و گمان مى برند که نعمت هاى بهشت برابر دیدگانشان قرار دارد،
و هر گاه به آیه اى مى رسند که ترس از خدا در آن باشد،
گوش دل به آن مى سپارند،
و گویا صداى بر هم خوردن شعله هاى آتش، در گوششان طنین افکن است،
پس قامت به شکل رکوع خم کرده،
پیشانى و دست و پا بر خاک مالیده،
و از خدا آزادى خود را از آتش جهنّم مى طلبند.
أَمَّا اللَّیْلَ فَصَافُّونَ أَقْدَامَهُمْ تَالِینَ لِأَجْزَاءِ الْقُرْآنِ یُرَتِّلُونَهَا تَرْتِیلًا
یُحَزِّنُونَ بِهِ أَنْفُسَهُمْ
وَ یَسْتَثِیرُونَ بِهِ دَوَاءَ دَائِهِمْ
فَإِذَا مَرُّوا بِآیَةٍ فِیهَا تَشْوِیقٌ رَکَنُوا إِلَیْهَا طَمَعاً
وَ تَطَلَّعَتْ نُفُوسُهُمْ إِلَیْهَا شَوْقاً
وَ ظَنُّوا أَنَّهَا نُصْبَ أَعْیُنِهِمْ
وَ إِذَا مَرُّوا بِآیَةٍ فِیهَا تَخْوِیفٌ أَصْغَوْا إِلَیْهَا مَسَامِعَ قُلُوبِهِمْ
وَ ظَنُّوا أَنَّ زَفِیرَ جَهَنَّمَ وَ شَهِیقَهَا فِی أُصُولِ آذَانِهِمْ
فَهُمْ حَانُونَ عَلَى أَوْسَاطِهِمْ
مُفْتَرِشُونَ لِجِبَاهِهِمْ وَ أَکُفِّهِمْ وَ رُکَبِهِمْ وَ أَطْرَافِ أَقْدَامِهِمْ
یَطْلُبُونَ إِلَى اللَّهِ تَعَالَى فِی فَکَاکِ رِقَابِهِمْ
_________________________________
نهج البلاغة (للصبحی صالح)، ص: 304
