منبرستان

به نام خدا

معاویه بن وهب می‌گوید:

برای تشرف به محضر امام صادق (علیه السلام) اجازه گرفتم.

وقتی وارد شدم دیدم آن حضرت مشغول نماز هستند.

منتظر نشستم تا نماز ایشان تمام  شد.

پس از پایان نماز، امام صادق سجده کردند

و شروع به مناجات با خدا نمودند

و عرضه داشتند:

ای کسی که ما را به کرامت و وصایت ممتاز کرد

و به ما وعده شفاعت داد

و علم گذشته و آینده را به ما عطا نمود

و دل‌های برخی از مردم را به ما متمایل ساخت

من و برادرانم و زیارت کنندگان

قبر اباعبدالله الحسین (علیه السلام) را بیامرز.

زواری که برای نیکی به ما

و به امید به دست آوردن

پاداشی که در ایجاد پیوند با ما نهاده ای

و نیز شادکردن دل پیامبرت -که درود تو بر او خاندانش باد-

و فرمان برداری از ما و خشمگین کردن دشمنانمان

و به دست آوردن خشنودی ات

اموال خود را صرف کردند

و رنج سفر را بر پیکرهای خود هموار نمودند.

بار پروردگارا پس از جانب ما خشنودی ات را پاداش آنان قرار ده

و در شبان و روزان پاسشان دار

و در میان اهل و فرزندانی که در وطن برجای نهادند

بهترین جانشین برای آنان باش

و با آنان همراه باش و شر هر ستمگر سرکش

و هر آفریده ناتوان یا نیرومند

و نیز شر شیاطین جن و انس را از آنان به دور دار

و به آنان که ما را بر فرزندان

و اهل خویشان خود ترجیح دادند

بهتر از آنچه انتظار دارند. عطا کن. 
خدایا دشمنان ما بر زیارت و بیرون آمدن آنان خرده گرفتند،

ولی اینکار باعث نشد که نزد ما نیایند

و با مخالفان ما از در مخالفت وارد نشوند.

پس بر آن چهره‌هایی که آفتاب رنگشان

را دگرگون کرده رحمت کن

و آن گونه هایی را که بر قبر اباعبدالله نهاده می‌شود

مورد رحمت قرار ده

و آن دیدگانی را که به مهر ما گریان می‌شوند

مشمول مهر خود قرار ده

و آن دلهایی را که برای ما بی تاب شد

و سوخت

و فریادهایی را که برای ماست مشمول رحمت خود ساز.

پروردگارا من این جانها و این تنها را تا زمانی که

در روز تشنگی در کنار حوض کوثر ملاقاتشان کنیم

به تو می سپارم.

حضرت همانطور که در حال سجده بودند

این دعا را می‌خواندند

وقتی مناجات ایشان به پایان رسید عرضه داشتم:

فدایت شوم اگر این دعایی که از شما شنیده بودم

در حق کسی می بود

که اصلا خدا را هم نمی‌شناخت

به گمانم که آتش دوزخ را بهره‌ای در او نبود.

به خدا قسم آرزو کردم که کاش حج نمی‌گزادم

ولی به زیارت امام حسین (علیه‌السلام) رفته بودم.

حضرت فرمودند: تو چقدر به او نزدیکی،

پس چه چیز تو را از رفتن به آنجا باز می دارد؟

و فرمود: چرا اینکار را فرونهاده‌ای؟

عرضه داشتم:

جانم به قربانت:

نمی‌دانستم کار

(زائران اباعبدالله) تا این قدر ارجمند است.

حضرت فرمودند:

ای معاویه بن وهب کسانی که

در آسمان برای زائران ایشان دعا می‌کنند

بیشتر از کسانی هستند که در زمین برایشان دعا می‌نمایند.

مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى وَ غَیْرُهُ

عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَحْمَدَ وَ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ جَمِیعاً

عَنْ مُوسَى بْنِ عُمَرَ عَنْ غَسَّانَ الْبَصْرِیِّ

عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ وَهْبٍ

وَ عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ

عَنْ أَبِیهِ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا

عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ عُقْبَةَ

عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ وَهْبٍ

قَالَ: اسْتَأْذَنْتُ عَلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه‌السلام)

فَقِیلَ‏ لِی‏ ادْخُلْ‏ فَدَخَلْتُ‏

فَوَجَدْتُهُ‏ فِی‏ مُصَلَّاهُ‏ فِی‏ بَیْتِهِ‏

فَجَلَسْتُ‏ حَتَّى قَضَى صَلَاتَهُ

فَسَمِعْتُهُ

وَ هُوَ یُنَاجِی رَبَّهُ وَ یَقُولُ-

یَا مَنْ خَصَّنَا بِالْکَرَامَةِ

وَ خَصَّنَا بِالْوَصِیَّةِ

وَ وَعَدَنَا الشَّفَاعَةَ

وَ أَعْطَانَا عِلْمَ مَا مَضَى وَ مَا بَقِیَ

وَ جَعَلَ أَفْئِدَةً مِنَ النَّاسِ تَهْوِی إِلَیْنَا

اغْفِرْ لِی

وَ لِإِخْوَانِی

وَ لِزُوَّارِ قَبْرِ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَیْنِ (علیه‌السلام)

الَّذِینَ أَنْفَقُوا أَمْوَالَهُمْ وَ أَشْخَصُوا أَبْدَانَهُمْ

رَغْبَةً فِی بِرِّنَا

وَ رَجَاءً لِمَا عِنْدَکَ فِی صِلَتِنَا

وَ سُرُوراً أَدْخَلُوهُ عَلَى نَبِیِّکَ صَلَوَاتُکَ عَلَیْهِ وَ آلِهِ

وَ إِجَابَةً مِنْهُمْ لِأَمْرِنَا

وَ غَیْظاً أَدْخَلُوهُ عَلَى عَدُوِّنَا

أَرَادُوا بِذَلِکَ رِضَاکَ

فَکَافِهِمْ عَنَّا بِالرِّضْوَانِ

وَ اکْلَأْهُمْ بِاللَّیْلِ وَ النَّهَارِ

وَ اخْلُفْ عَلَى أَهَالِیهِمْ وَ أَوْلَادِهِمُ

الَّذِینَ خُلِّفُوا بِأَحْسَنِ الْخَلَفِ وَ اصْحَبْهُمْ

وَ اکْفِهِمْ شَرَّ کُلِّ جَبَّارٍ عَنِیدٍ

وَ کُلِّ ضَعِیفٍ مِنْ خَلْقِکَ أَوْ شَدِیدٍ

وَ شَرَّ شَیَاطِینِ الْإِنْسِ وَ الْجِنِّ

وَ أَعْطِهِمْ أَفْضَلَ مَا أَمَّلُوا مِنْکَ

فِی غُرْبَتِهِمْ عَنْ أَوْطَانِهِمْ

وَ مَا آثَرُونَا بِهِ عَلَى أَبْنَائِهِمْ وَ أَهَالِیهِمْ وَ قَرَابَاتِهِمْ

اللَّهُمَّ إِنَّ أَعْدَاءَنَا عَابُوا عَلَیْهِمْ خُرُوجَهُمْ

فَلَمْ یَنْهَهُمْ ذَلِکَ عَنِ الشُّخُوصِ إِلَیْنَا

وَ خِلَافاً مِنْهُمْ عَلَى مَنْ خَالَفَنَا

فَارْحَمْ تِلْکَ الْوُجُوهَ الَّتِی قَدْ غَیَّرَتْهَا الشَّمْسُ

وَ ارْحَمْ تِلْکَ الْخُدُودَ

الَّتِی تَقَلَّبَتْ عَلَى حُفْرَةِ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه‌السلام)

وَ ارْحَمْ تِلْکَ الْأَعْیُنَ الَّتِی جَرَتْ دُمُوعُهَا رَحْمَةً لَنَا

وَ ارْحَمْ تِلْکَ الْقُلُوبَ الَّتِی جَزِعَتْ وَ احْتَرَقَتْ لَنَا

وَ ارْحَمِ الصَّرْخَةَ الَّتِی کَانَتْ لَنَا

اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْتَوْدِعُکَ تِلْکَ الْأَنْفُسَ

وَ تِلْکَ الْأَبْدَانَ

حَتَّى نُوَافِیَهُمْ عَلَى الْحَوْضِ یَوْمَ الْعَطَشِ

فَمَا زَالَ وَ هُوَ سَاجِدٌ یَدْعُو بِهَذَا الدُّعَاءِ

فَلَمَّا انْصَرَفَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ

لَوْ أَنَّ هَذَا الَّذِی سَمِعْتُ مِنْکَ

کَانَ لِمَنْ لَا یَعْرِفُ اللَّهَ لَظَنَنْتُ أَنَّ النَّارَ لَا تَطْعَمُ مِنْهُ شَیْئاً

وَ اللَّهِ لَقَدْ تَمَنَّیْتُ أَنْ کُنْتُ زُرْتُهُ

وَ لَمْ أَحُجَّ

فَقَالَ لِی مَا أَقْرَبَکَ مِنْهُ

فَمَا الَّذِی یَمْنَعُکَ مِنْ إِتْیَانِهِ

ثُمَّ قَالَ یَا مُعَاوِیَةُ

لِمَ تَدَعُ ذَلِکَ

قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ

لَمْ أَدْرِ أَنَّ الْأَمْرَ یَبْلُغُ هَذَا کُلَّهُ

قَالَ یَا مُعَاوِیَةُ

مَنْ یَدْعُو لِزُوَّارِهِ فِی السَّمَاءِ أَکْثَرُ مِمَّنْ یَدْعُو لَهُمْ فِی الْأَرْضِ.[1]