ابو عبد اللَّه صادق (ع) به راوی گفت:
با هر کس مواجه شدى و فکر کردى که از من اطاعت مىکند
و سخن مرا مىشنود،
سلام مرا برسان و بگو من سفارش مىکنم
که تقوای الهی را پیشه کنید،
در دین خود پارسا باشید،
در بندگى و طاعت خدا تلاش کنید،
سخن را درست و راستا نقل کنید،
در اداى امانت امین و با وفا باشید،
سجدهها را طولانى کنید، حق همسایگان را به نیکى بشناسید که رسول خدا با این برنامهها مبعوث شد.
هر کس که شما را امین دانست و امانتى به شما سپرد، امانت او را باز پس دهید،
چه نیکوکار باشد و چه بد کار باشد.
رسول خدا دستور اکید مىداد که حتى نخ و سوزن را به صاحبش بازگردانند.
به فامیل خود برسید،
در مراسم تشییع جنازه ی آنان (یعنی اهل سنت) شرکت کنید ،
از بیمارانشان دلجوئى نمائید،
حق مردم را ادا کنید.
هر یک از شما که در دین خود پارسا و راستگو و امین و خوش اخلاق باشد
مردم با شگفتى مىگویند:
این مرد مذهب جعفرى دارد،
و این مایه سرور و شادمانى من است
و اگر بر خلاف این برنامه رفتار کند، نکوهش و عار آن به من مىرسد که با مسخره و استهزا مى گویند:
افتضاى مذهب جعفرى بهتر از این نیست.
بخدا سوگند پدرم مىگفت که پیش از این اگر در میان یک قبیله یک تن از شیعیان علىّ بود همان یک تن افتخار قبیله محسوب مىشد
و در امانت دارى، حقشناسى، راستگوئى یک فرد نمونه بود.
همه او را وصى خود مىکردند و امانات خود را به او مىسپردند
و از هر کس سؤال مىکردى که فلانى چگونه آدمى است؟
مىگفت که او مثل و مانند ندارد، او در امانت دارى و راستگوئى بر همه ما مقدم است.
أَبُو عَلِیٍّ الْأَشْعَرِیُّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ وَ مُحَمَّدُ بْنُ إِسْمَاعِیلَ عَنِ الْفَضْلِ بْنِ شَاذَانَ جَمِیعاً
عَنْ صَفْوَانَ بْنِ یَحْیَى عَنْ أَبِی أُسَامَةَ زَیْدٍ الشَّحَّامِ
قَالَ قَالَ لِی أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (علیه‌السلام)
اقْرَأْ عَلَى مَنْ تَرَى أَنَّهُ یُطِیعُنِی مِنْهُمْ وَ یَأْخُذُ بِقَوْلِیَ السَّلَامَ
وَ أُوصِیکُمْ بِتَقْوَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ
وَ الْوَرَعِ فِی دِینِکُمْ
وَ الِاجْتِهَادِ لِلَّهِ
وَ صِدْقِ الْحَدِیثِ
وَ أَدَاءِ الْأَمَانَةِ
وَ طُولِ السُّجُودِ
وَ حُسْنِ الْجِوَارِ
فَبِهَذَا جَاءَ مُحَمَّدٌ (صلی‌الله‌علیه‌وآله)
أَدُّوا الْأَمَانَةَ إِلَى مَنِ ائْتَمَنَکُمْ عَلَیْهَا بَرّاً أَوْ فَاجِراً
فَإِنَّ رَسُولَ اللَّهِ (صلی‌الله‌علیه‌وآله)
کَانَ یَأْمُرُ بِأَدَاءِ الْخَیْطِ وَ الْمِخْیَطِ
صِلُوا عَشَائِرَکُمْ
وَ اشْهَدُوا جَنَائِزَهُمْ
وَ عُودُوا مَرْضَاهُمْ
وَ أَدُّوا حُقُوقَهُمْ
فَإِنَّ الرَّجُلَ مِنْکُمْ إِذَا وَرِعَ فِی دِینِهِ
وَ صَدَقَ الْحَدِیثَ
وَ أَدَّى الْأَمَانَةَ
وَ حَسُنَ خُلُقُهُ مَعَ النَّاسِ
قِیلَ هَذَا جَعْفَرِیٌّ
فَیَسُرُّنِی ذَلِکَ
وَ یَدْخُلُ عَلَیَّ مِنْهُ السُّرُورُ وَ قِیلَ هَذَا أَدَبُ جَعْفَرٍ
وَ إِذَا کَانَ عَلَى غَیْرِ ذَلِکَ
دَخَلَ عَلَیَّ بَلَاؤُهُ وَ عَارُهُ وَ قِیلَ هَذَا أَدَبُ جَعْفَرٍ
فَوَ اللَّهِ لَحَدَّثَنِی أَبِی (علیه‌السلام)
أَنَّ الرَّجُلَ کَانَ یَکُونُ فِی الْقَبِیلَةِ مِنْ شِیعَةِ عَلِیٍّ (علیه‌السلام) فَیَکُونُ زَیْنَهَا
آدَاهُمْ لِلْأَمَانَةِ
وَ أَقْضَاهُمْ لِلْحُقُوقِ
وَ أَصْدَقَهُمْ لِلْحَدِیثِ إِلَیْهِ
وَصَایَاهُمْ وَ وَدَائِعُهُمْ
تُسْأَلُ الْعَشِیرَةُ عَنْهُ فَتَقُولُ مَنْ مِثْلُ فُلَانٍ
إِنَّهُ لآَدَانَا لِلْأَمَانَةِ وَ أَصْدَقُنَا لِلْحَدِیثِ.
____________________________________
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج2، ص: 636
مهدی سلمانی ماهینی
