عن ابن مسعود قال: قال رسول الله (ص): لیأتین علی الناس زمان، لا یسلم لذی دین دینه، إلا من یفر من شاهق إلی شاهق، ومن جحر إلی جحر، کالثعلب بأشباله قالوا: ومتی ذلک الزمان؟ قال: إذا لم تنل المعیشة إلا بمعاصی الله، فعند ذلک حلت العزوبة. قالوا: یا رسول الله أمرتنا بالتزویج، قال: بلی، ولکن إذا کان ذلک الزمان فهلاک الرجل علی یدی أبویه، فإن لم یکن له أبوان فعلی یدی زوجته وولده، فإن لم تکن له زوجة ولا ولد، فعلی یدی قرابته وجیرانه قالوا: وکیف ذلک یا رسول الله؟ قال: یعیرونه بضیق المعیشة، ویکلفونه ما لا یطیق، حتی یوردوه موارد الهلکة.[۱]

ابن مسعود از رسول خدا(ص) نقل می کند: زمانی فرا رسد که دین هیچ متدینی سالم نمی ماند مگر آنکه از یک بلندی به بلندی دیگر فرار کند و از سوراخی به سوراخ دیگر مانند روباهی که بچه هایش را می برد، بگریزد.

گفتند: چه زمانی این اتفاق خواهد افتاد؟ فرمود: زمانی که مخارج زندگی جز با معصیت خدا تأمین نشود. در این صورت عزب بودن جایز است.

گفتند: ای رسول خدا، شما ما را به ازدواج فرمان می دهی. (چگونه عزب بودن را تجویز می کنید؟) فرمود: بله، اما آن زمان هلاکت یک مرد در دست پدر و مادرش است. اگر پدر و مادر نداشته باشد در دست زن و فرزندش است. اگر زن و فرزند نداشته باشد در دست خویشاوندان و همسایگانش خواهد بود.

گفتند: چگونه چنین خواهد بود؟ فرمود: به خاطر تنگی معیشت سرزنشش می کنند و او را وادار به کارهایی می کنند که در توانش نیست تا اینکه او را در هلاکت می اندازند.