منبرستان

به نام خدا امام رضا علیه السّلام فرمودند:
ماه محرم ماهى است که مردم زمان جاهلیت جنگ و جدال را در آن حرام می‌دانستند. ولى در این ماه ریختن خون‌هاى ما حلال شد! احترام ما از بین رفت! فرزندان و زنان ما اسیر شدند! خیمه‌‏هاى ما طعمه آتش‏ها قرار گرفتند! اموال ما به یغما رفت! احترامى که ما براى پیغمبر خدا داشتیم مراعات نشد! حقا که مصیبت امام حسین پلک چشم ما را زخم و اشکهاى ما را جارى و عزیز ما را در ارض کرب و بلا ذلیل و غم اندوه را تا روز قیامت دچار ما کرد.

پس گریه‏‌کنندگان باید بر شخصى مثل حسین گریه کنند، زیرا گریه براى آن حضرت باعث آمرزش گناهان بزرگ خواهد شد.

سپس حضرت رضا فرمود: هر گاه ماه محرم فرا میرسید پدرم خندان نبود تا ده روز از محرم نگذشته بود غم و اندوه بر پدرم غالب بود. هنگامى که روز عاشورا فرا میرسید روز مصیبت و محزونى و گریه پدرم بود و میفرمود: این همان روزى است که امام حسین صلوات اللَّه علیه در آن شهید شد
حَدَّثَنَا جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ مَسْرُورٍ رَحِمَهُ اللَّهُ قَالَ حَدَّثَنَا الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عَامِرٍ عَنْ عَمِّهِ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَامِرٍ عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ أَبِی مَحْمُودٍ قَالَ

قَالَ الرِّضَا ع‏

إِنَ‏ الْمُحَرَّمَ‏ شَهْرٌ کَانَ‏ أَهْلُ الْجَاهِلِیَّةِ یُحَرِّمُونَ فِیهِ الْقِتَالَ

فَاسْتُحِلَّتْ فِیهِ دِمَاؤُنَا

وَ هُتِکَ فِیهِ حُرْمَتُنَا

وَ سُبِیَ فِیهِ ذَرَارِیُّنَا وَ نِسَاؤُنَا

وَ أُضْرِمَتِ النِّیرَانُ فِی مَضَارِبِنَا

وَ انْتُهِبَ مَا فِیهَا مِنْ ثَقَلِنَا

وَ لَمْ تُرْعَ لِرَسُولِ اللَّهِ حُرْمَةٌ فِی أَمْرِنَا

إِنَّ یَوْمَ الْحُسَیْنِ أَقْرَحَ جُفُونَنَا

وَ أَسْبَلَ دُمُوعَنَا

وَ أَذَلَّ عَزِیزَنَا بِأَرْضِ کَرْبٍ وَ بَلَاءٍ

وَ أَوْرَثَتْنَا الْکَرْبَ [وَ] الْبَلَاءَ إِلَى یَوْمِ الِانْقِضَاءِ

فَعَلَى مِثْلِ الْحُسَیْنِ فَلْیَبْکِ الْبَاکُونَ

فَإِنَّ الْبُکَاءَ یَحُطُّ الذُّنُوبَ الْعِظَامَ

ثُمَّ قَالَ ع کَانَ أَبِی ع إِذَا دَخَلَ شَهْرُ الْمُحَرَّمِ لَا یُرَى ضَاحِکاً

وَ کَانَتِ الْکِئَابَةُ تَغْلِبُ عَلَیْهِ حَتَّى یَمْضِیَ مِنْهُ عَشَرَةُ أَیَّامٍ

فَإِذَا کَانَ یَوْمُ الْعَاشِرِ کَانَ ذَلِکَ الْیَوْمُ یَوْمَ مُصِیبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُکَائِهِ

وَ یَقُولُ هُوَ الْیَوْمُ الَّذِی قُتِلَ فِیهِ الْحُسَیْنُ ع.[1]

_________________________________

1. الأمالی للصدوق ص128

2. قرح بمعنای زخم و جفن به معنای پلک است اقرح جفوننا یعنی پلکهای چشم ما را زخم کرد

3. الْکِئَابَةُ یعنی غم و اندوه

4. اسبل یعنی ریخت

5. انقضاء به معنای سپری شدن؛ به‌سر آمدن است ودر اینجا یوم الانقضاء کنایه از روز قیامت است.

6. اضرام یعنی برافرختن و روشن شدن اضرمت النیران آتش گرفت

7. مضارب یعنی خیمه ها