منبرستان

به نام خدا

حالـیـا مصـلـحت وقت در آن مـی‌بیـنـم                  که کشم رخت به میخانه و خوش بنشینم

جام مـی گیرم و از اهـل ریــا دور شوم                 یـعنـی از اهــل جـهـان پـاکـدلـی بـگـزیـنــم

جز صــراحـــی و کــتـابم نبود یار و ندیم                 تـا حـریــفـان دغـا را بـه جـهـان کـم بـیـنـم

سر به آزادگی از خلق برآرم چون سرو                 گر دهد دست کـه دامـن ز خسان درچیـنـم

بس که در خرقه آلوده زدم لاف صـــلاح                شـرمـسـار از رخ ســاقـی و مــی رنـگـیـنـم

سینه تنگ من و بـــــار غم او هیهـــات                 مرد ایـن بار گـران نـیـسـت دل مـسـکـیـنـم

من اگر رند خـراباتـــم و گر زاهـــد شهر                این مـتـاعـم که هـمـی‌بـیـنـی و کـمـتر زینم

بنــده آصـف عـهـدم دلـــم از راه مـبـــر                 کـه اگـر دم زنــم از چـرخ بــخــواهـد کـیـنـم

بر دلم گرد ستم‌هاست خدایا مپسنـــد                کــه مـکــدر شـود آیـیــنـه مــهــر آیـــیـــنــم