به نام خدا

و امّا حقّ زبان آن است که

1. از دشنام دهى، برتر دارى

2. بر نیک گفتارى عادت دهى

3. همراه ادب به کارش گیرى

4. در کام نگاهش دارى مگر در جایگاه نیاز و سود براى دین و دنیا

5. از زیاده گوئى ناپسند کم فایده ای که با وجود کم فایده بودن آن، از زیانش ایمن نیستی، زبان را باز دارى

و زبان، گواه دانایى و نشانه خرد است

و آراستگى عاقل به عقل ، به نیک روشى او در زبان است

و هیچ نیرویى جز به خداى والاى بزرگ نیست.

وَ أَمَّا حَقُّ اللِّسَانِ

1. فَإِکْرَامُهُ عَنِ الْخَنَا

2. وَ تَعْوِیدُهُ عَلَى الْخَیْرِ

3. وَ حَمْلُهُ عَلَى الْأَدَبِ

4. وَ إِجْمَامُ هُ إِلَّا لِمَوْضِعِ الْحَاجَةِ وَ الْمَنْفَعَةِ لِلدِّینِ وَ الدُّنْیَا

5. وَ إِعْفَاؤُهُ عَنِ الْفُضُولِ الشَّنِعَةِ الْقَلِیلَةِ الْفَائِدَةِ الَّتِی لَا یُؤْمَنُ ضَرَرُهَا مَعَ قِلَّةِ عَائِدَتِهَا

وَ یُعَدُّ شَاهِدَ الْعَقْلِ وَ الدَّلِیلَ عَلَیْهِ وَ تَزَیُّنُ الْعَاقِلِ بِعَقْلِهِ حُسْنُ سِیرَتِهِ فِی لِسَانِهِ وَ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ‏ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ