منبرستان

به نام خدا

سخنرانى زهیر بن قین در روز عاشورا

در همان هنگام که سپاه عمر سعد بر حسین (علیه السلام) یورش بردند، زهیر بن قین با سلاح کامل بر اسب فربه و راهور خود سوار شد و جلو آنان، آمد و گفت:

اى اهل کوفه! بترسید از عذاب خدا، مادامى که میان ما و شما، شمشیر واقع نشده است ما و شما برادر دینى خواهیم بود و برادر نسبت به برادر خود حق دارد لذا من به عنوان یک برادر دینى شما را نصیحت مى‏کنم، ولى آنگاه که شمشیرها میان ما قرار گرفت دیگر احترامها تمام مى‏شود، در آنصورت ما از یک امت و شریعت، و شما هم از شریعت دیگرى خواهید بود.

هم اکنون خداوند ما و شما را بوسیله دودمان پیغمبرش محمد (صلى الله علیه و آله و سلم) آزمایش مى‏کند تا معلوم شود هر کدام از ما چه تصمیمى خواهیم گرفت.

ما شما را به نصرت ذریه پیغمبر و خذلان و یارى نکردن طاغى زمان، عبیدالله بن زیاد دعوت مى‏کنیم، آخر شما در سرتاسر حکومت ننگین اینها جز بدى و شرارت، چیزى دیده‏اید؟ مگر اینها نبودند که چشمهاى برادران شما را بیرون آوردند و دست و پاهایشان را قطع کردند و اندامشان را بریدند، و بدنهایشان را بر شاخه‏هاى درخت خرما، آویزان کردند و جوانان برجسته شما و فراءتان را مانند حجر بن عدى و یارانش، و هانى بن عروه و امثالش را کشتند؟!

سخن زهیر که به اینجا رسید، عده‏اى از سپاهیان عمر سعد، او را فحش و ناسزا گفتند و بر عبیدالله بن زیاد ستایش و درود فرستادند و به او گفتند: ما دست از شما برنمى‏داریم تا اینکه رفیقت (حسین) و همراهیانش را بکشیم، یا او و یارانش را سالم نزد عبیدالله بن زیاد بفرستیم.

زهیر پس از سخن آنان، مجدداً شروع به نصیحت آنان کرد و یارى کردن او سزاوارتر از یارى کردن پسر سمیه است، اگر او را یارى نمى‏کنید لااقل با او مجنگید، بین او و یزید را آزاد بگذارید، مطمئن باشید یزید بدون کشتن حسین هم از شما راضى خواهد شد.

هنوز زهیر مشغول صحبت بود که شمر او را هدف تیر خود قرار داد و گفت: ساکت باش، خدا تو را ساکت کند، از بس حرف زدى ما را بى تاب کردى!!

زهیر در جواب اعتراض و گستاخى شمر فرمود: اى پسر کسى که از عقب ادرار مى‏کند، روى سخن من با تو نیست، تو که آدم نیستى، من باور نمى‏کنم که تو حتى دو آیه از قرآن را بدانى، مژده باد تو را به خوارى روز قیامت و عذاب دردناک این دنیا!

شمر زهیر را تهدید به مرگ کرد و در جواب او گفت: الان مرگ تو و رفیقت فرا خواهد رسید.

زهیر گفت: آیا مرا از مرگ میترسانى؟ به خدا سوگند کشته شدن در رکاب او به مراتب بهتر است از زندگى جاودانه با شما پست فطرتان! پس از این گفتگو و ستیز، زهیر مجدداً سپاه را مورد خطاب قرار داد و با صداى بلند گفت:

اى بندگان خدا! گول این تهى مغز ستم پیشه و امثال او را نخورید، شما را از دینتان برنگرداند، به خدا قسم کسانیکه خون ذریه و اهل بیت محمد (صلى الله علیه و آله و سلم) را بریزند و یاران و حامیان او را بکشند، هرگز از شفاعت او بهره‏مند نخواهند شد.

در همین بین که هنوز صحبت او ادامه داشت یک نفر از یارانش به او گفت: ابا عبدالله (علیه السلام) مى‏فرماید برگرد، به جان خودم سوگند که اگر مؤمن آل فرعون هم بنا بود فرعونیان را نصیحت کند به همین اندازه وظیفه‏اش را انجام داده بود، تو نیز وظیفه خود را در راه ارشاد و نصیحت این قوم انجام دادى، اگر بنا بود مؤثر باشد، کفایت مى‏کرد.