منبرستان

به نام خدا

اسب می‌آید، اطراف امام علیه السّلام می‌گردد و پیشانی خود را به خون امام علیه السّلام آغشته می‌کند. «2»
ابن سعد فریاد می‌زند: اسب را بگیرید که از اسبهای لشکر رسول خداست لشکریان او را احاطه می‌کنند و او به لشکر لگد می‌زند تا آنکه چهل پیاده و ده سواره را به قتل می‌رساند.
ابن سعد می‌گوید: رهایش کنید. هنگامی که احساس ایمنی می‌کند به سوی حسین علیه السّلام می‌آید، پیشانی خود را به خون آغشته می‌کند، حسین را می‌بوید و با بلندترین صدا شیهه می‌زند «3» که امام باقر علیه السّلام فرموده‌اند: آن اسب می‌گفت: ظلم، ظلم از امّتی که پسر دختر پیامبر را به قتل رساندند، آنگاه با همین فریاد متوجه خیمه‌ها می‌شود، «4» هنگامی که زنان دیدند که اسب بی‌صاحب است و زین واژگون شده از خیمه‌ها بیرون آمدند در حالی که موها پریشان و بر صورت خود می‌زدند و صدای شیون آنها بلند بود، بعد از عزّت خوار شده و به سوی قتلگاه حسین علیه السّلام حرکت کردند «5» زینب بانوی قریش فریاد می‌زند:
وا محمّداه، وا أبتاه، وا علیّاه، وا جعفراه، وا حمزتاه، این حسین است که در بیابان افتاده و کشته کربلاست. «6» آنگاه فریاد زد: ای کاش آسمان بر زمین می‌افتاد «7» و کوه‌ها بر بیابانها فرو می‌ریختند، «8» آنگاه به سوی حسین علیه السّلام آمد در حالی که عمر بن سعد با گروهی از اصحابش کنار امام علیه السّلام بودند و حسین علیه السّلام در حال جان دادن بود. زینب علیها السّلام فریاد زد: ای عمر! آیا ابو عبد اللّه کشته می‌شود و تو نگاه می‌کنی؟! عمر بن سعد روی خود را برمی‌گرداند در حالی که اشک او فرو می‌ریخت. «1» زینب علیها السّلام می‌فرماید: وای بر شما آیا یک نفر مسلمان در میان شما نیست؟ احدی پاسخ نمی‌دهد، 

الجواد